تصورى
كنت عايز اكتب قصيده عن حكايتنا
لكن لاقتها احقر من انى اتكلم عليها
هويتك لكن لاقيتك غبيه وعقيمه
مع السلامه
ماليش معاكى حتى ذكريات ممكن ابكى عليها
ماتستهاليش حتى حبر القلم والاوراق
والدقيتين اللي هقعد اكتبك فيهم
ماتستاهليش اشغل دماغى علشانك
ماتتستاهليش حتى الكلمتين اللي هشتمك بيهم
يادوبك كليك يمين دليت وانساكى طول عمري
ضغطه واحده ونعشك يخرج
من حياتى ومن قلبي
وماتفتكريش انى ممكن ابكى عليكى
ولا اشكى بسببك للناس همي
انتِ مش اكترمن سيجاره شربتها
ودوست عليها برجليا ونسيتها خلاص
ومستحيل أرجع ابص عليها
وإلا هبقى مسخه قدام الناس
وماتفتكريش انى هقولك فى الوادع
هتندمي بكره عليا والكلمتين دول
تصورى .. ماتستاهليش حتى انى اقولهملك
ماتستاهليش غير انى اقفل بابى فى وشك
واقولك روحى الله يساهلك
لكن بجد انا لو ندمان
ندمان على الوقت اللى راح معاكى
لكن بردومارحش هدر
اتعلمت ماضيعش وقتى
مع قلب قاسي زي الحجر
انا كنت بالنسبه لك شمس وربيع
انا كنت مطر
يدفى روحك ويروي ارضك الصحرا
ينبت شجر
انا كنت حياه
وانت خفتِ من الحياه
فموتى لوحدك ماتستاهليش
حتى من بعد موتك
اقول عليكى كلمه اه